Maandag 1 januari – Nieuwjaar Bis

’S namiddags (tot de avond) uitgenodigd bij Sylvestre thuis, een hele belevenis. Interessant te zien hoe iedereen hier Nieuwjaar viert. Veel mensen doen een soort van toer voor zover ik het begrepen heb, om dan hier en daar een graantje mee te pikken van de feestdis. Op zich niet veel anders dan bij ons volgens mij, alleen durven wij minder ‘op den bots’ langsgaan en bellen we meestal wel eerst en dat een aantal dagen op voorhand. Een hoop mensen, eerst en vooral natuurlijk de vrouw Florence en 5 kinderen, maar ook collega’s, studenten (die hier beschouwd worden als hulpje en manusje-van-alles, daar kunnen sommige studenten nog iets van leren bij ons ;-), kennissen en buren passeren de revue. Dit allemaal in een heel aangename sfeer, ik heb ervan genoten. Eerst hebben we gegeten, heerlijk konijn met een groot aantal lekkere smoutenbollen als voorgerecht (alleen die mayonnaise erbij???). In ieder geval was het echt lekker. Daarna bezoek van een aantal afgevaardigden van de provincie gedetacheerd in de nieuwe regering om de nieuwe provincies in te stellen (Congo krijgt 25 provincies ipv de bestaande 14). Eerste kennismaking met Congolese democratie. Amaai mijn botten… . Ten eerste was de sfeer ineens weg en ten tweede, zoals achteraf bevestigd door Sylvestre en andere genodigden, zitten er toch serieuze sukkels bij ! Ach ja, het heeft zijn tijd nodig natuurlijk maar echt aangenaam was dit – gelukkig maar half uurtje – niet. Erna terug beter en discussie over de doodstraf en de (Amerikaanse) politiek met Célestin Danadu & zijn vrouw Justine en een kennis. Enfin ook dat was interessant en fijn om te doen en te horen hoe mensen tegenover politiek staan – in het algemeen is het zoals overal: veel verdeelde meningen, maar iedereen wil hier wél vooruit!

Dinsdag 2 januari – Kisangani, tweede nieuwjaarsdag

Geen elektricteit. En dan gaat alles véél trager, ook natuurlijk omdat het tweede nieuwjaarsdag is. Ondanks dat, toch veel gedaan vandaag – kant organisatie – en een stuk artikel verbeterd, nog een stuk te gaan jammer genoeg. ’S Avonds beloofd aan de kinderen om nog een film te tonen en overdag de generator al klaargemaakt. ’S Avonds is de stroom gelukkig terug gekomen, dat maakt het gemakkelijker natuurlijk. De reacties van de kinderen zijn ongelooflijk plezant, zeer enthousiast, volgende keer moet ik eraan denken om dat eens te filmen.

Woensdag 3 januari – 45 km route Bengamissa

Verkenning nummer 2, naar het stukje woud dat we de vorige keer hebben gevonden op het einde. Dudu & Nicaise gaan mee. We hebben er een mooi bos gevonden maar jammer genoeg is het niet enorm groot, zo’n 500 op 1000 meter en staat het ook nog eens deels onder water, zelfs nu nog, in het droge(re) seizoen. Dat betekent dat we er niet echt gaan kunnen werken. Bij het terugkomen uit het bos, verliest Dudu zijn evenwicht op een boomstronk en valt hij in het water. Gelukkig niets ergs voor de rest. Ondertussen komen ze ons zeggen dat er een ‘chef’ en een politie-agent ons staan op te wachten in het dorp. Bon, we zullen wel zien. Aangekomen in het dorp, zetten we ons neer en vraagt de politie-agent inderdaad dat ik bij hem kom. In plaats daarvan, laten we ze tot bij ons komen. Wat blijkt? Een (dronken) bosexploitant (een Congolees) heeft onze drie brommers zien staan en geïnformeerd en omdat de dorpelingen niet goed wisten wat we daar kwamen zoeken (en de GPS en fototoestel gezien hadden), dacht de pipo dat we het tropisch hardhout in ‘zijn’ regio zouden stelen. Enfin een hele cirque waarbij die man iedereen, inclusief ons, ophitste; terwijl hij er compleet niets mee te maken had en compleet geen legitimiteit had. Zelfs de politie-agent begon erdoor verveeld te geraken. Uiteindelijk hebben we meer dan een half uur gepalaverd voor niets, waarbij Dudu zelfs kwaad geworden was, niet zijn gewoonte nochtans. Nicaise en ik zijn eerder kalm gebleven. Gelukkig kwam er ook een student van de universiteit voorbij die blijkbaar verkozen was in de regio en die iedereen heeft uitgelegd wat we daar juist kwamen doen. Enfin uiteindelijk zijn we gewoon vertrokken zonder iets; de politie-agent en de agitator zijn ons nog voorbij gereden op de moto naar Kisangani, maar daar heb ik niets meer erover gehoord, uiteraard. ’S Avonds nog een goeie babbel gehad met Dudu over mijn doctoraat bij een paar pinten.

Donderdag 4 januari – Kisangani

Gewoon bureauwerk, niet veel speciaals vandaag. Eindelijk wel nog eens een versie van het eeuwig voortdurende artikel af, we hopen deze keer weer dat het in orde is, wie weet… (ondertussen weet ik dat het niet zo is). ’S Avonds in principe nieuwjaarsfeest met labo maar het komt er niet van (geraakt niet georganiseerd…). Morgen beter!

Vrijdag 5 januari - Kisangani

Voorbereiden van de trip naar Yangambi morgen. ’S Avonds effectief nieuwjaarsfeest van het labo – een beetje wel op mijn initiatief. Ik moet zeggen, ik heb me goed geamuseerd, en ik had niet verwacht dat het zo zou lopen… iedereen was ’s nachts zo goed als lazurus, Dudu incluis. Ik ben al blij dat iedereen veilig thuis is geraakt. Echt laat was het niet want we moesten de dag erna vertrekken, trouwens met één van de genodigden, ik had nooit verwacht dat dat ging lukken.

Zaterdag 6 januari – Yangambi – Kisangani

Ik had het nooit verwacht maar stipt om half negen staat Bruno aan mijn deur, één van de techniekers die met ons meegaat naar Yangambi. Ons is Marcel, doctoraatsstudent van IFA Yangambi, Iris en ik. Enfin dat was het plan. Bijna zijn we weg, als Dudu belt dat we niet kunnen gaan om veiligheidsredenen. Niet alleen een teleurstelling, ook een streep door de rekening van de plannen. Dudu is niet warm dat we daar gaan werken; hij heeft me verteld over de vele problemen die er in Yangambi zijn momenteel. Er wordt veel gestolen, vooral elektriciteitskabels, en daarbij zijn mensen van IFA zelf betrokken waartegen Dudu een aantal tuchtmaatregelen heeft genomen. Ik heb die dag met veel mensen gebabbeld en blijkbaar is er inderdaad onveiligheid in Yangambi maar ik heb nog van niemand een echt goede reden gehoord. Bovendien zegt Marcel, die het goed kent daar, zelf dat hij geen probleem ziet. We hebben Dudu nog geprobeerd te overtuigen maar dat is niet gelukt. Het ambetante aan heel de zaak is dat ik niet weet wat de echte oorzaak is. Ik kon alleen maar denken dat Dudu door zijn maatregelen schrik had dat een aantal mensen zich tegen ons gingen keren. Maandagochtend hoor ik van Emani wat er écht gebeurd is: er is een NGO die voedselhulp heeft verdeeld in de regio als gevolg van de recente overstromingen. Maar die hulp is slecht verdeeld waardoor er strubbelingen waren tussen verschillende bevolkingsgroepen of dorpen. De politie is tussen gekomen en heeft een paar keer in de lucht geschoten om de gemoederen te kalmeren. Ik ben blij dat het niets te maken had met de diefstallen en ik ga aan Dudu de toestemming vragen om alsnog te vertrekken het volgende weekend. Ik ben toch benieuwd naar het regenwoud daar.

In plaats van te vertrekken naar Yangambi, hebben we dan maar een rustdag ingelast. Ik ben met Iris ’s avonds iets gaan eten in de stad en daarna heb ik haar thuis afgezet, nog al laat, waardoor ik de dag erna moest horen dat de rector van de universiteit bij wie ze logeert, blijkbaar dacht dat ze niet thuis gekomen was. En dan had hij hier aan één van mijn collega’s gevraagd: ‘Ou sont tes amis?’ Grappig in ieder geval, de mensen denken hier zoo snel dingen, en dat gaat niet enkel over koppels; maar zoals je al kunnen lezen hebt ondertussen, ook over blanken in het algemeen. Ik ben zo al diamantair geweest, priester, prospector van Afromosia (tropisch hardhout), MONUC/VN, … . Het maakt het er soms niet gemakkelijker op!

Zondag 7 januari – Kisangani

Laat opstaan en een rustdag. ’S Voormiddags bezoek aan de buren (Juakaly) en ’s namiddags met Iris naar de zoo van Kisangani. Hetzelfde plaatje als in Kinshasa, zei het met (allicht gelukkig) minder dieren: een baviaan, een mangoest & een chimpanzee. Vooral die laatste moet compleet getraumatiseerd zijn. In een kleine kooi (zei het groter dan die van de baviaan) maar vooral werd het beest constant getreiterd met al dan niet eten geven. Enfin soit, dierenrechten is uiteraard iets waar ze hier gewoon geen tijd in kunnen steken. Ik was al blij dat ze nog eten kregen. Het strand van de zoo blijft een mooie trekpleister, rustig, je wordt er niet lastig gevallen, er is niemand die je iets vraagt, en je hebt een mooi zicht op de rivier Tshopo. ’S Avonds mijn voorbereidingen al wat gemaakt voor terreinwerk, ik ben benieuwd of we weg gaan geraken maar ik heb er een goed oog op.